บ้าน
คือ..มิตรภาพและความรู้สึกดีดี
ใคร
หลาย ๆ คน คงแปลกใจบ้าง..ที่เราได้กำเนิดมาบนโลกใบนี้
แล้วพบปะผู้คนหลากหลายซะเหลือเกิน..นี่คงเป็นลิขิตอย่างหนึ่งแล้วจะมีใครคิด
บ้างมั้ยว่า..ทำไม..กับใครสักคนหนึ่ง..เราถึงมีความรู้สึกดีดีและมิตรภาพที่
สวยงาม..
มอบให้ทั้งที่เราอาจจะยังไม่รู้จักเขาดีพอเลย...
สำหรับ
ฉัน..มันไม่ใช่เรื่องแปลกประการใดเลย..ด้วยเพราะฉันคิดเพียงว่า..ความรู้สึก
เช่นนั้น...เป็นสิ่งที่สวยงาม..ที่ได้เกิดขึ้นกับตัวเอง...อาจจะเป็น
section
หนึ่งของการลิขิตที่ได้มอบให้เรามีหน้าที่ต้องดูแล..นั่นเอง..ที่ฉันจะบอก
ว่า...
เมื่อความรู้สึกนั้นได้ก้าวเข้ามาหาเราแล้ว...เสมือนว่าเราได้
ถูกกำหนดให้ต้องรับรู้และรับไว้ในฐานะของผู้รับอย่างสมบูรณ์….นี่คือประการ
แรกของเรา..ส่วนประการต่อไปก็ขึ้นอยู่กับว่า..เราพินิจพิเคราะห์แล้วว่า
สมควรจะให้มีความต่อไปมั้ย...ก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกเช่นกัน...เพราะมันเป็น
เรื่องของความรู้สึก….ความรู้สึกต่าง ๆ
จะบอกเราได้เองว่าเราควรทำเช่นไร...นั่นก็ขึ้นอยู่ที่ตัวบุคคลเอง
คน
เราโดยพื้นฐานแล้ว..มักจะทำอะไรตามแต่ใจของตัวเองเป็นที่ตั้ง…สิ่งนี้ไม่ใช่
ความผิดประการใด..เพียงแต่ว่า..เราต้องพึงคิดบ้างว่า..ในเมื่อใคร ๆ
ต่างก็ทำตามแต่ใจของตัวเองแล้ว…เรื่องทุก ๆ เรื่องมันจะเป็นเช่นไร…
จะมีใครบ้างมั้ย..ที่คิดและคำนึงถึงแค่ว่า…สัมพันธภาพที่ดี…..ควรดำรงอยู่ภายใต้ความรู้สึกที่ดี….โดยไม่ให้คำว่า..อึดอัด..
มาขัดขวางกันและกัน..เพียงแค่เรา….”พบกันครึ่งทาง”..นี่ก็เป็นทางหนึ่งที่จัดได้ว่าไม่เลวเลยทีเดียว
การ
พบกันครึ่งทาง…มีนิยามตามความเห็นของฉันนะ…เป็นการแบ่งปันความรู้สึกบางส่วน
..ไม่ใช่ทั้งหมด…เป็นการให้ที่ทำให้รู้สึกดี..รู้สึกว่าสิ่งที่ได้ให้ไป
..ทั้งเราและคนที่เราให้..ไม่รู้สึกอึดอัด..สบายใจ..สบายสมอง..
ไม่เกรงต่อกันในทางสัมพันธภาพใด ๆ ทั้งสิ้น…แต่สิ่งหนึ่งที่พึ่งจะมีให้กันและกันเสมอคือ…”จุดยืนของความรู้สึกดีดี”…
เพราะภายใต้เงื่อนไขใด ๆ ทั้งมวล..จะไม่เป็นการดีได้เลยถ้าเราไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง…เสมือนเราขาดหลักในตัวเอง
และจะทำให้..ผู้ที่เรามอบความรู้สึกดีดีให้..ขาดความมั่นใจในตัวของเราด้วย
อีก
ประการหนึ่ง..ที่ใคร ๆ มักจะมองข้ามเสมอ ๆ
..นั่นก็คือ..การยอมรับในตัวตนทั้งของตัวเองและผู้ที่เราจะมอบความรู้สึกให้
..สิ่งนี้อาจมีใครมองว่ามันเล็กน้อย…แต่เชื่อมั้ยว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ
เลย..แล้วก็มีน้อยคนมากที่จะทำได้…
การ
ยอมรับในตัวตน..ไม่ใช่เป็นการยอมรับเพียงแค่..สิ่งที่มองเห็นด้วยตา…แต่เป็น
การยอมรับสิ่งที่อยู่ภายใน…ซึ่งเราไม่สามารถมองเห็นด้วยตาได้จะต้อง..ใช้
เวลา..ใช้ความรู้สึกมอง..การมองและยอมรับนี้..ไม่ใช่
“การจับผิด” หรือ “ค้นหา” สิ่งใด ๆ ทั้งสิ้น.. แต่เป็นการใช้ความรู้สึกของตัวเอง..เพื่อให้บอกว่า…
ยอมรับได้ในทุกๆอย่างที่เขาเป็นอยู่…เพราะนั่นคือ..ผู้หนึ่งซึ่งมาพร้อมสิ่งที่สวยงามที่สุดของเราแล้ว…ถ้าคิดได้เช่นนั้น..
ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร...เราจะมีพื้นฐานที่ทำให้เราระลึกได้ว่า..เรามีจุดยืนของความรู้สึกเป็นของตัวเองแล้ว…
ฉะนั้น…เมื่อใดก็ตามที่มีความรู้สึกดีดีเช่นนั้น…เราควรจะรู้ตัวเองได้แล้วว่า..
นี่เป็นสิ่งที่พิเศษและสวยงามที่เราไม่อยากให้มันต้องหายไปอย่างแน่นอน..เราจะเก็บรักษาไว้..ด้วยความรู้สึกที่ดีดีเช่นกัน..
สิ่งที่สวยงามที่ได้มา..ไม่ใช่การร้องขอ..ไม่ใช่การรอรับไม่ใช่เพียงแค่ให้…แต่เป็นทุกอย่าง…
ทุกๆสิ่งที่ดีดีจะต้องทั้ง give และ get…ไม่ใช่ตลอดเวลา..แค่เพียง “บ้าง..บางครั้ง”..เพื่อให้รู้สึกดี ๆ กันและกัน…
ความสวยงามของความรู้สึก..จะไม่เป็นไปได้เลยถ้า…ไม่มีจุดสุดท้าย…วันหนึ่งถ้ามีความรู้สึกดีดีที่มาพร้อมกับมิตรภาพที่สดใส…
ขอให้รู้ว่า..มันเป็นสิ่งที่วิเศษ…รักษามันไว้ด้วยความรู้สึกดีดีเช่นกัน….
คำว่า “ใช่” กับ “คนที่ใช่” หาได้ไม่ยากนัก..แต่คำว่า “เป็น” กับ “คนที่เป็น” นั้นหายากมากกว่า
เพราะ “คนที่ใช่” อาจจะใช่เพียงแค่เสี้ยวเวลาหนึ่ง..แต่ “คนที่เป็น” นี่สิ..เพราะกว่าจะเป็นได้...
ทั้งเป็นทุกอย่าง..เป็นตลอด..เป็นเสมอ..และเป็นทุกความรู้สึกนั้น..จะเป็นโดยไม่จำกัดช่วงเวลา…
เพราะฉะนั้น…ให้เวลากับตัวเอง..และผู้นั้น…เพื่อที่จะมีสักวันหนึ่ง..“คนที่เป็น” จะมีตัวตนจริง ๆ
และจะเป็นจริง ๆ สำหรับเราเสมอ…
โอกาสอาจมีเข้ามาได้บ่อย ๆ …แล้วเราก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่า..โอกาสไหนจะเป็นของเรา…
ให้เวลาและความรู้สึกเป็นเครื่องวัด..สิ่งเหล่านี้..ส่ามารถใช้ได้กับทุก ๆ มิตรภาพและความรู้สึกดีดี…ไม่มีจำกัด…
ความรู้สึกกับมิตรภาพ
